Joost van den Vondel

Tekst:

d’ Ondwingbare Adolph, van Germanjen aengebeden,

Was eer met Engelant in een verbont getreden,

En streckte een kopre zuil aen ’t huys van Eduart;

Toen met zijn’ nagebuur in ’t harnas diep verwart:

En Reinout, die zich eerst liet Vorst van Gelder groeten,

Op d’oevers van de Main, voor ’s Duitschen Keizers voeten;

Behaeghde zoo den Brit, om zijn verbaesde faem,

Dat weêr een Eduart, de derde van dien naem,

Hem met den bruitschat schonck zijn dochter Leonore;

Wiens rijpe schoonheid gaf ’s mans dapperheit een spore,

Om zonder ommezien, de heirbaen van de deught

Te houden, in de bloeme en ’t heetste zyner jeught.

De naem van Gelder, dus ter werelt uitgevaren,

Danckt Nassau, voor een reex van driemael hondert jaren,

In ’t loffelijck en wijsbereghte hertoghdom;
Dat noch op Reinout roemt, en maeckt den laster stom;

Om dat des werelts oogh den dagh der Geldersche eere

Zagh schittren, op ’t helmet van dien Nassausschen Heere;

Wiens hooghgeboren bloet noch dier bevolen zijn

De schiltwacht van de Maes en Yssel, Wael en Rijn:

Vier vlieten, die zoo lang, met neergeslagene oogen,

Voor het Sicambersch hooft, hun spitse horens bogen.